25 jaar Het Boerenijsje door de ogen van drie meisjes...

Met een lengte van 173cm, 160cm en 158cm zijn wij, Mieke, Sofie en Evelien, niet meer zo klein als toen, maar we moeten ergens beginnen. En zo dachten ook onze ouders.. Eenendertig jaar geleden nam onze pa de boerderij over van moemoe en vava.

 

Zes jaar later startten ons ma en pa met het maken van ijs. Het begon heel simpel, heel klein: een bordje tegen de straatkant met daarop: ‘vers hoeve ijs te koop’. De eerste zondag kwamen er drie mensen over de vloer, de volgende zes, en de derde zondag kwam er niemand. Daarna vertrok de trein en waren er elke zondag fijnproevers.

 

Wij waren toen alle drie nog klein: vier, drie en een klein baby’tje in de wieg. We werden groter, net als de zaak van ons ma en pa. Met deze blog willen we jullie onze herinneringen van de afgelopen 25 jaar vertellen. Vijfentwintig jaar Het Boerenijsje door de ogen van drie kleine meisjes. 

 

Hebben wij een doorsnee jeugd gehad? Niet echt. Maar wie wel? Wij zijn groot geworden op een boerderij, met veel vrijheid maar ook veel verantwoordelijkheid. We kregen de kans om te doen wat we wilden: van verstoppertje tot kampen bouwen en in de weiden ravotten. We konden zijn wie we wilden zijn. We leerden onze plan trekken en werden heel vrij gelaten. Tegelijkertijd werden we vaak door veel ogen tegelijk in ’t oog gehouden en door iedereen geliefd.

 

Wat velen misschien niet weten, is dat we deze mijlpaal bijna niet hebben gehaald. In november 2015 zijn onze ouders gescheiden. Een hartverscheurend moment. Een moment waarbij je moet proberen de zakelijke en emotionele kant te scheiden, wat heel moeilijk was.

 

Tot Mieke een persoon ontmoette die haar van gedachte deed veranderen. Beslist! Wij verkopen niet maar gaan ervoor. Vandaag kunnen we zeggen dat we ongelooflijk trots zijn op ons fantastische team. Al de mensen die achter ons staan en de boel mee doen draaien.

 

Zussen die elkaar steunen en in elkaar geloven. Wees gerust, de onweersbui boven het bedrijf is aan het vervagen. De zonnestralen komen piepen! Wat zijn wij blij met deze keuze. Samen met onze vader, zussen en een geweldig team van vijftig (!) personen kijken we trots vooruit naar ons vijfentwintig jaar bestaan.

 

Mieke, Sofie en Evelien.

 

 

P.S. Heb jij nog een leuke anekdote over ons als kleine meisjes, laat het ons zeker weten, want wij zijn hier ook zeker benieuwd naar!

 

Veel kan ik me niet meer herinneren van de eerste dagen dat ze hier gestart zijn. Er zijn me wel wat dingen bijgebleven door de jaren heen. De eerste ijsmachine was heel ambachtelijk, pap koken op het vuur en een machine waar het ijs moest worden uitgeschept. Als kleine bengel leek die spatel wel op een roeispaan. Mega groot!

 

Wat me zeker ook is bijgebleven is dat wij zijn opgegroeid met mensen rondom ons. Altijd, bekend of onbekend. Op een zomer zat hier een groep van tien fietsers, toen het plots hevig begon te regenen. Wij hadden nog geen plaats binnen en dus zaten die mensen ineens bij ons binnen in huis.

In het begin waren het enkel klanten, na verloop van tijd de jobstudenten. Die zullen zich ons ook wel levendig herinneren.

 

Wij kwamen geregeld een ijsje halen of een milkshake drinken. Met een beetje geld op zak, waagden we het soms om undercover-klant te spelen en een ijsje te komen eten.

 

De voorjaarsperiode is bij goed weer altijd een drukke periode geweest in de cremerie en op de boerderij. Het gebeurde regelmatig dat ik samen met mijn zussen en de juf op de speelplaats stond te wachten tot ze ons kwamen halen. Eens thuis stond er nog een zaal vol afwas, van de groepen fietsers die in de namiddag waren langs geweest.

 

 

Als het goed weer is, hebben we hier natuurlijk de avondshift. Dan werd er hier nog volop gewerkt terwijl wij in bed lagen. Wij zagen dan vaak de gelegenheid schoon om uit ons bed te komen, naar beneden te sluipen, zakken chips te komen halen en deze gezellig op te smikkelen. De lege zakken verstopten we in de grote mobilhome van onze barbies. Tot we betrapt werden natuurlijk.

 

Studeren, wie z’n best doet zal het leren. Voor de examenperiode in juni moest er hard geblokt worden van ons ma en pa. Tot het te druk was, dan moesten we wel komen helpen. Ah ja!

 

Het Boerenijsje is vanaf het begin een familiegebeuren geweest. Ons moemoe kwam hier dus ook wel eens afwassen, alles moest met de hand gebeuren. Op zondag kon ze soms niet volgen. Onze ijscoupes werden in de hoogte gestapeld, als klein meisje leek dit voor mij wel een toren van twee meter hoog!

 

 

Je kan al raden wat er gebeurde als die toren ineens begon te bewegen… Alle coupes tegen de vlakte. Dat gekletter herinner ik me ook nog als gisteren.

Op 1 april word ik 28 jaar. Dat zijn dus maar drie jaar van mijn leven dat Het Boerenijsje niet bestond. Ik heb het zien groeien, zien evolueren én toch was het allemaal maar normaal. Pas nu, als ik terug kijk op die vijfentwintig jaar denk ik… “Wauw! Knap wat hier allemaal is bereikt’.

Als klein meisje speelde ik niet heel graag buiten, ons Mieke wel. Zij wist al van kleins af van aanpakken, dus ze kleedde mij aan en nam mij tegen mijn zin toch mee naar buiten. Omdat ons moeke en vake ook buiten waren, moest ik van hen ook maar buiten blijven. Hoe vaak ik heb zitten koppen omdat ik naar binnen wilde…

 

Het boerderijleven is nooit mijn passie geweest. Een kalfje is dan misschien wel schattig, toch was ik er bang van. Een kalfje springt van links naar rechts en ik? Ik sprong dan van rechts naar links! Ook bij het melken van de koeien werden we als kleintjes al snel ingeschakeld. Het hoorde erbij, hoewel ik het meestal niet leuk vond. Gelukkig moest ik tijdens het melken vaak naar de grote wc, en dat duurde dan toevallig altijd heel lang.

 

Ik heb leren tractor rijden. Welke vrouw kan dat zeggen! Op mijn elfde bewerkte ik al een veld. Oh en de geur van een vers gemaaide wei of die van verse maïs. Heerlijk toch?

 

Onlangs kreeg ik een spiegel voorgehouden van mijn kinderjaren op de boerderij. In de tweede aflevering van ‘Kinderkopkes’ met Kristel Verbeke (ex K3), volgde ze Ben. De jongste uit een landbouwersgezin van zes. Ongelooflijk hoeveel er terug kwam bij het zien van die reportage. Alle taakjes die moesten gebeuren, maar daar tegenover wel een enorme ruimte en vrijheid. En net zoals bij Ben, waren bij ons de tafelmomentjes het leukst van de hele dag!

 

De cremerie groeide samen met ons. Alles hing af van het weer. Bij goed weer stonden wij dus meermaals aan de schoolpoort te wachten, om als laatste te worden opgehaald. Vava vloog bijna uit de bocht om ons op te pikken na een verjaardagsfeestje. Was het druk geweest? Dan stond er nog een berg afwas en konden wij de handen uit de mouwen steken. Vele handen maken licht werk dus hup, mee afruimen en afwassen zodat ons moeke snel eten kon maken.

 

De jobstudenten die hier werkten, vonden wij als kleine meisjes geweldig tof. Als zij eventjes tijd hadden, speelden ze soms met ons en bij sommigen mochten we zelfs thuis gaan zwemmen bij goed weer. Heerlijke herinneringen!

 

Tijdens vakantieperiodes brachten we onze dagen door met het aan klanten showen van onze nieuwe fiets, reden we met klanten mee op de motor, namen we geld uit de kassa om zelf te komen eten of kropen we ’s avonds weer uit bed zonder dat iemand het wist.

 

Ik vermoed dat wij meer ijsjes aten dan onze vriendinnetjes. Maar wat jullie misschien wel zal verbazen, is dat wij maar zelden pannenkoeken of wafels hebben gegeten. Nooit als middag- of avondeten, en ook nooit op onze verjaardagsfeestjes!

 

Al vrij jong ben ik gaan samenwonen, toen ik tweeëntwintig was. Ongelooflijk wat een rust ik toen heb leren kennen. Vanaf dan kon ik eens eventjes van de zon genieten zonder dat iemand kwam roepen: ‘kom eens helpen, het is kei druk!’.

 

Eind 2015 heeft een familiale crisis hier de boel flink doen daveren. De motor van alles heeft een andere weg gekozen, en sindsdien is onze thuis niet meer helemaal onze thuis. Maar er is een andere motor ondertussen en die kan ook racen: ons Mieke. Zij hakte de knoop door om ervoor te gaan en het verhaal niet te doen stoppen.

 

Het is ook door haar dat ik sinds dit jaar volledig werkzaam ben op het familiebedrijf. Mieke heeft me doen inzien dat dit niet ‘zomaar’ een boerderij is waar ze ijsjes maken. Dit is veel meer, veel groter. Wij zijn een onderneming. Door haar enthousiasme, wil en doorzettingsvermogen heeft ze me warm gemaakt.

 

 

Na de scheiding van onze ouders bleef er een financiële put over. Als ons Mieke gelooft en droomt van een nieuwe cremerie, met wie weet een grote speeltuin en nog andere grote dromen die ze koestert, dan kan ik alleen maar achter haar staan en haar kei hard steunen. Niet vanop de zijlijn, maar naast haar! 

Dit jaar vieren we het 25-jarig bestaan van Het Boerenijsje, maar niet alleen dat. Ook ik besta vijfentwintig jaar. Klein gestart, maar net zoals ik is met vallen en opstaan alles in zijn plooi gevallen. Opgroeien op een boerderij met ouders die een zaak uit de grond willen stampen.. Het had zijn nadelen, maar het roept bij ons alle drie ook erg mooie herinneringen op.

 

Iets dat ik niet snel zal vergeten, is het opstaan in het weekend. Ik ben altijd een langslaper geweest en kon er heerlijk van genieten dat ons moeke op een warme vakantiedag ijsjes maakte want dan was dat gewoon mijn ontbijt! Jawel, zalig vers gedraaid ijs. Ik bezwijk er nog steeds voor, op éénder welk tijdstip.

 

Wat me ook enorm bijgebleven is, zijn de warme dagen waarop het heel druk was en we laat van school werden opgepikt. Een berg afwas stond ons te wachten. De jobstudenten, die hadden wij héél graag. De eerste pagina’s in mijn vriendenboekjes waren voor hen en hun tekenkunsten. Het werden meer dan enkel jobstudenten.

 

Weet je wat ook zalig was? Al die ruimte! Plaats zat om met z’n drie te ravotten, een groot kamp te bouwen achter de stal of met de go-cart overal naar toe te sjeezen op de boerderij. Er was zelfs een vakantie waar we voor enkele weken een quad kregen. Geweldig was het om te kunnen crossen door de weiden.

 

En ja, soms was het ferm tegen onze goesting (vooral wanneer ik de stal in moest) maar we hebben er echt hard door leren werken. En het heeft ons gebracht waar we nu zijn. Ons Mieke zorgt met heel haar hart voor de boerderij en zet haar schouders maar al te graag onder het hele bedrijf. Ons Sofie zorgt ervoor dat de boekhouding tot in de puntjes is verzorgd en ik laat mijn creativiteit los op de taarten en dessertjes die ik mag maken en versieren.

 

Het allerbelangrijkste? Het heeft ons van drie kleine zusjes tot drie jonge madammen héél dicht bij elkaar gebracht. En dat is voor mij het mooiste dat er uit vijfentwintig jaar Het Boerenijsje kon voortvloeien. Het allermooiste.